کارل گوستاو یونگ
ﺍﻭﺍﯾﻞ ﺳﺎﻝ 1944 ﺍﺯ ﻧﺎﺣﯿﻪ ﯼ ﭘﺎ ﺩﭼﺎﺭ ﺷﮑﺴﺘﮕﯽ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺍﯾﻦ ﭘﯿﺸﺎﻣﺪ ﻧﺎﻣﺒﺎﺭﮎ، ﺣﻤﻠﻪ ﯼ ﻗﻠﺒﯽ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺩﺍﺷﺖ .
ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺑﯿﻬﻮﺷﯽ ﺩﭼﺎﺭ ﺗﻮﻫﻢ ﺷﺪﻡ ﮐﻪ ﺑﯽ ﮔﻤﺎﻥ ﺷﺮﻭﻉ ﺁﻥ ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﺰﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﮐﺴﯿﮋﻥ ﻭ ﺁﻣﭙﻮﻝ ﮐﺎﻣﻔﺮ ﺗﺰﺭﯾﻖ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﮒ ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﯿﺶ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻧﺪﺍﺷﺖ .
ﺍﻧﮕﺎﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﺫﻫﻨﯽ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺧﻼﻝ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﺕ ﺑﻪ ﻗﺪﺭﯼ ﻣﻬﯿﺐ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﺧﻮﺩ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻟﺤﻈﺎﺕ ﻣﺮﮔﻢ ﻓﺮﺍﺭﺳﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﭘﺮﺳﺘﺎﺭﻡ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ”: ﻃﻮﺭﯼ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﺁﻣﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﯽ ﻫﺎﻟﻪ ﻭ ﻧﻮﺭﯼ ﺳﻔﯿﺪ ﺩﻭﺭ ﺗﺎ ﺩﻭﺭ ﺷﻤﺎ ﺣﻠﻘﻪ ﺯﺩﻩ ﺍﺳﺖ ”. ﻭ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺁﻥ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮﺩ ﺍﯾﻦ ﭘﺪﯾﺪﻩ ﭼﯿﺰﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻭﯼ ﺑﻌﻀﺎً ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺷﺨﺎﺻﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺍﺣﺘﻀﺎﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺷﺎﻫﺪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .
ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺩﺭ ﺧﻼﻝ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﺕ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻡ ﯾﺎ ﺧﻠﺴﻪ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺭﻭﺷﻦ ﻧﯿﺴﺖ . ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﺕ ﺩﺳﺘﺨﻮﺵ ﺣﺎﻻﺕ ﻋﺠﯿﺐ ﻭ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺷﺪﻡ .
ﺍﯾﻨﻄﻮﺭ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻡ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺑﺎﻻﻫﺎ، ﺟﺎﯾﯽ ﺩﺭ ﻓﻀﺎﯼ ﻻﯾﺘﻨﺎﻫﯽ ﻭ ﺑﯿﮑﺮﺍﻥ ﻫﺴﺘﻢ . ﺩﺭ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺍﯼ ﺩﻭﺭﺩﺳﺖ، ﺩﺭ ﺁﻥ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻫﺎ، ﮐﺮﻩ ﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﮑﻮﻫﯽ ﻭﺻﻒ ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ، ﺳﺮﺍﭘﺎ ﻏﺮﻕ ﺩﺭ ﻧﻮﺭﯼ ﺁﺑﯽ ﺭﻧﮓ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﯿﺎﻥ ﺩﺭﯾﺎﻫﺎﯼ ﻋﻤﯿﻖ ﻻﺟﻮﺭﺩﯼ ﻭ ﻗﻄﻌﺎﺕ ﺟﻐﺮﺍﻓﯿﺎﯾﯽ ﺑﺰﺭﮒ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺑﻮﺩ .
ﺩﺭ ﻧﻘﻄﻪ ﺍﯼ ﺩﻭﺭﺩﺳﺖ، ﺯﯾﺮ ﭘﺎﯼ ﻣﻦ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﯼ ﺳﯿﻼﻥ ( ﺳﺮﯾﻼﻧﮑﺎ ) ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﻣﺴﺎﻓﺘﯽ ﺩﻭﺭﺗﺮ ﺩﺭ ﻓﺮﺍ ﺭﻭﯼ ﻣﻦ، ﺷﺒﻪ ﻗﺎﺭﻩ ﻫﻨﺪ ﺩﯾﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ . ﺣﻮﺯﻩ ﯼ ﺩﯾﺪ ﻣﻦ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻭﺳﻌﺖ ﮐﺮﻩ ﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺮ ﻧﻤﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﻭﻟﯽ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﺷﮑﻞ ﮐﺮﻭﯼ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻭﺿﻮﺡ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺑﻮﺩ . ﻃﺮﺡ ﮐﻠﯽ ﻭ ﺧﻄﻮﻁ ﺑﯿﺮﻭﻧﯽ ﺁﻥ ﺑﺎ ﺗﻸﻟﻮﯾﯽ ﺍﺯ ﯾﮏ ﻧﻮﺭ ﺳﻔﯿﺪ ﻧﻘﺮﻩ ﻓﺎﻡ ﺍﺯ ﻻﺑﻼﯼ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﻮﺭ ﺩﻝ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﺁﺑﯽ ﺭﻧﮓ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﻗﺎﺑﻞ ﺭﺅﯾﺖ ﺑﻮﺩ .
ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻧﻘﺎﻁ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﮐﺮﻩ ﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ ﯾﺎ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻟﮑﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﺒﺰ ﺗﯿﺮﻩ ﻭ ﺯﻧﺎﺭﯼ ﺳﯿﻤﺎﺑﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ . ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺩﺳﺖ ﻫﺎ ﻭ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺍﯼ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﻭ ﻭﺳﯿﻊ ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﺯﺭﺩ ﻣﺘﻤﺎﯾﻞ ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﺳﺮﺥ ﺩﯾﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺻﺤﺮﺍﯼ ﻋﺮﺑﺴﺘﺎﻥ ﺑﻮﺩ، ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﯽ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻘﻄﻪ ﻋﺎﻟﻢ، ﮐﺮﻩ ﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﻗﺮﻣﺰ ﻃﻼﯾﯽ ﺭﻧﮓ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﺩﺭ ﺩﻧﺒﺎﻟﻪ ﯼ ﻣﻨﻈﺮﻩ ﯼ ﺍﯾﻦ ﺑﺨﺶ ﺍﺯ ﮐﺮﻩ ﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﺳﺮﺥ ﺗﻮﺟﻬﻢ ﺭﺍ ﺟﻠﺐ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺴﺎﻓﺘﯽ ﺩﻭﺭﺗﺮ، ﺩﺭ ﺑﺨﺶ ﻓﻮﻗﺎﻧﯽ ﻭ ﻣﺘﻤﺎﯾﻞ ﺑﻪ ﭼﭗ ﺍﯾﻦ ﻧﻘﺸﻪ ﯼ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﻤﺎ، ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﻣﺪﯾﺘﺮﺍﻧﻪ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺟﻠﻮﻩ ﻧﻤﻮﺩ .
ﻧﮕﺎﻩ ﺧﯿﺮﻩ ﻭ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻣﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺍﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﺑﻮﺩ . ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ، ﻧﻘﺎﻁ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﻡ ﻣﺒﻬﻢ ﻭ ﻧﺎﻣﺸﺨﺺ ﺟﻠﻮﻩ ﻣﯽ ﻧﻤﻮﺩ . ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﯿﺎﻥ، ﺑﺎﺯ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺩﻫﻢ، ﻗﻠﻪ ﯼ ﺳﺮﺑﻪ ﻓﻠﮏ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﻭ ﭘوﺸﯿﺪﻩ ﺍﺯ ﺑﺮﻑ ﻫﯿﻤﺎﻟﯿﺎ ﺑﻮﺩ . ﻭﻟﯽ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻬﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻬﯽ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﻣﯽ ﺷﺪ، ﺍﺑﺮﻧﺎﮎ ﻭ ﻣﻪ ﺁﻟﻮﺩ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﺭﺳﯿﺪ .
ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺭﺍ ﺍﺑﺪﺍً ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺳﻤﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻧﮑﺮﺩﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﺣﺴﺎﺳﻢ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺗﺮﮎ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻥ ﺍﺯ ﺯﻣﯿﻦ ﻫﺴﺘﻢ .ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﯾﻦ ﺭﺍ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻧﮑﻪ ﺷﺨﺺ ﻭﺍﻗﻌﺎً ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﯾﮏ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺩﯾﺪ ﻭﺳﯿﻌﯽ ﺍﺯ ﮐﺮﻩ ﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺪﻭﺩ ﯾﮏ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺎﯾﻞ ﺍﺯ ﺯﻣﯿﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﮕﯿﺮﺩ !
ﻭ ﺍﯾﻦ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﻪ ﺁﻥ ﭘﯽ ﺑﺮﺩﻡ . ﭼﺸﻢ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﮐﺮﻩ ﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺍﺯ ﯾﮏ ﭼﻨﯿﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺍﯼ ﺑﺎﺷﮑﻮﻩ ﺗﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺩﯾﺪﻥ ﺁﻥ ﻧﺼﯿﺒﻢ ﮔﺮﺩﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩ .
ﻣﻨﺒﻊ:
– ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻧﺎﻣﻪ ﯼ ﻣﻦ ( ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ، ﺧﻮﺍﺏ ﻫﺎ ﻭ ﺗﻔﮑﺮﺍﺕ )
ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ : ﮐﺎﺭﻝ ﮔﻮﺳﺘﺎﻭ ﯾﻮﻧﮓ
کارل یونگ میگوید :
” من ترجیح می دهم کامل باشم تا اینکه خوب باشم.”
📍👈برای اینکه انسان کاملی باشیم ، باید تمامی جنبه های وجودمان خواه خوب یا بد را در بر بگیریم. برای آنکه انسان یکپارچه ای باشیم ، باید خوشحال و با احساس ، راضی ، و همچنین غمگین و خودخواه و خشمگین باشیم.
📍👈اگرخود را مالک فقط نیمی از وجودمان یعنی آن نیمه خوب بدانیم و نیمه دیگر را انکار کنیم ، کامل بودن را به اندازه کافی احساس نخواهیم کرد.آنگاه نوعی احساس آزاردهنده را تجربه می کنیم که گویی همیشه خطایی در ما وجود دارد
@carlgustavjung
@carlgustavjung